عرفان به معنی معرفت است

به گزارش مرکز خبر حوزه، دکتر محمد فنايي اشکوري در ابتداي نشست حقيقت عرفان و عرفان حقيقي و خاستگاه عرفان اسلامي که در سالن شهيد صدر مجتمع آموزش عالي امام خميني(ره) برگزار شد، طي سخناني گفت:‌ عرفان به معني معرفت و واژه‌‌اي ديني است که در کتاب و سنت وجود دارد.

در نشستي با حضور اساتيد حوزه و دانشگاه، حقيقت عرفان و عرفان حقيقي و خاستگاه عرفان اسلامي بررسي شد.

به گزارش مرکز خبر حوزه، دکتر محمد فنايي اشکوري در ابتداي اين نشست که در سالن شهيد صدر مجتمع آموزش عالي امام خميني(ره) برگزار شد، طي سخناني گفت:‌ عرفان به معني معرفت و واژه‌‌اي ديني است که در کتاب و سنت وجود دارد.

عضو هيئت علمي مؤسسه آموزشي و پژوهشي امام خميني(ره) افزود: در کنار معرفت حسي و عقلي که براي بسياري قابل دسترسي است،‌ بر اساس آيات قرآن و روايات معصومين(ع)، معرفت قلبي يا شهودي وجود دارد که دستيابي به آن نيازمند مقدمات و تهذيب نفس است.

با وجود تعاليم اسلامي، انسان دين‌باور و مسلماني که آشنا به متون اسلامي باشد، نمي‌تواند بگويد راهي براي شناخت عالم غير از علم و عقل ندارد،

معارف ديني راهي به عنوان عرفان را براي کشف حقايق نامحسوس دنيا قرار داده است و اين مسئله در کتاب و سنت نيز تبيين گرديده است.
فنايي اشکوري تصريح کرد: عارف به کسي گفته مي‌شود که داراي تجربه‌ها و سلک رفتاري ‌باشد، حال ممکن است اين آموزه‌ها را به صورت کتابي درآورد و يا توضيحي در باره يافته‌هاي خود ارائه کند، همچنين ممکن است اين کار را نکند.
وي در ادامه با اشاره به وجود عرفان نظري و عرفان علمي در مبحث عرفان، خاطرنشان کرد: اين که يافته‌هاي عرفا را به صورت نظام‌مند قرار دهيم و معرفي از جهان‌بيني عرفاني ارائه شود، عرفان نظري است؛ البته انتقاداتي هم که به برخي ديدگاه‌هاي عرفا مي‌شود، در عرفان نظري است.
عضو هيئت علمي مؤسسه آموزشي و پژوهشي امام خميني(ره) ادامه داد: عرفان عملي ناظر بر احوال و سلوک است. اين که عارف براي رسيدن به قرب الي الله چه بايد بکند و چه تغييراتي در او به وجود مي‌آيد؛ اين نوع عرفان برگرفته از نظر واحوال عرفا و همچنين رجوع مستقيم نويسنده به کتاب و سنت مي‌باشد.
وي با بيان اين که عرفان اسلامي ريشه در آيات و روايات است، گفت: البته اين گونه نيست که تمامي حرف‌هاي عرفا و صوفي‌ها درست باشد؛ زيرا معيار ‌درست و نادرستي اين حرف‌ها قرآن و سنت است؛‌ همچنين نبايد اشتباه در سخن عرفا را دليل بر رد عرفان دانست.